Για τον Άλκη…

Χθες στο Κλεάνθης Βικελίδης διεξήχθη ένα ματς γιατί έτσι έπρεπε να γίνει βάσει προγράμματος και της άρνησης της λίγκας να το αναβάλει όπως όφειλε και όχι να αρκεστεί σε ενός λεπτού σιγή. Το κέρδισε ο Άρης με αυτόν τον απίθανο τρόπο στο φινάλε γιατί κάποια αόρατη δύναμη, ίσως και ο ίδιος ο Άλκης από ψηλά, καθοδήγησε το πόδι του Σάκιτς ώστε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα όπως και όλους τους παίκτες που χρησιμοποίησε ο Μάντζιος, που αισθάνθηκαν ότι κάτι όφειλαν στον 19χρονο που δεν θα χαρεί τη νίκη της αγαπημένης του ομάδας επειδή κάποιοι εγκεφαλικά ανάπηροι του.. πήραν τη ζωή με έναν τρόπο που δεν αρμόζει σε μια κοινωνία ανθρώπων. Όλα τα άλλα περισσεύουν. Δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.

Χθες είναι από τις φορές που αισθάνθηκα ότι αυτό που έγινε ακυρώνει το ρόλο μας. Τον υπονομεύει. Τον προσβάλλει. Αυτή η βαριά σκιά κάτω από την οποία έγινε το χθεσινό παιχνίδι θα συνεχίσει για καιρό να μας πλακώνει. Δεν ξέρω αν θα φύγει ποτέ. Εύχομαι μόνο και ελπίζω ο χαμός του Άλκη να είναι η αφορμή για να σπάσει επιτέλους το απόστημα στην πόλη.

Να διαλυθεί ένα παρακράτος που δρα και λειτουργεί κάτω από καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας και μαζί με τους δράστες να ιδρώσει και το αυτί όσων ηθικά υπευθύνων οπλίζουν το χέρι του κάθε 23χρονου. Γιατί το ζήτημα είναι πολυεπίπεδο, έχει παρακλάδια και συντηρείται χρόνια τώρα. Συγγνώμη αλλά η είδηση δεν είναι ότι συνελήφθη ο 23χρονος φερόμενος δολοφόνος του Άλκη.

Η είδηση είναι ότι ακόμη διαφεύγουν της σύλληψης οι άλλοι εννιά που είναι εξίσου υπεύθυνοι. Είναι υποχρέωση της Αστυνομίας να τους συλλάβει και αυτούς και υποχρέωση της Δικαιοσύνης να τους τιμωρήσει παραδειγματικά. Έτσι όπως αρμόζει σε ένα κράτος δικαίου. Χωρίς να αφήσουν καμία απολύτως σκιά. Σαν αυτή που θα πλανάται από εδώ και πέρα στους δρόμους και τα στενά του «Κλεάνθης Βικελίδης» για το χαμό του Άλκη…

Σαν αυτή που πλανάται από την ποινή "χάδι" των δολοφόνων του Τόσκο. Διότι αρχίζω και φοβάμαι μήπως εκτός από το ελληνικό ποδόσφαιρο που χρειάζεται ξένους διαιτητές αρχίσουμε εδώ στη Θεσσαλονίκη να έχουμε ανάγκη και ξένους αστυνομικούς και ξένους δικαστές για να αισθανθούμε πολίτες ενός κράτους δικαίου.

Αν είσαι άνθρωπος δεν μπορείς να χαρείς τη νίκη. Δεν έχουν αξία οι βαθμοί, όσο σημαντικοί κι αν είναι για τον Άρη, μπροστά στην ανθρώπινη ζωή. Για μένα πολλές είναι οι εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό μου από τη χθεσινή δύσκολη βραδιά, αλλά θα απομονώσω μία. Αυτή με τους δεκάδες φίλους του Άρη που αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, πήγαν στο σημείο που έπεσε δολοφονημένος ο Άλκης σε μια στιγμή απέραντου μεγαλείου.

Το ματς τελείωσε, έτσι όπως άρχισε. «Δίπλα» στον Άλκη που δεν θα δει ξανά τον αγαπημένο του Άρη. Δεν θα αγκαλιάσει τους γονείς του. Δεν θα βγει με τους φίλους του, δεν θα υλοποιήσει τα όνειρα που κάθε παιδί στην ηλικία του κάνει για τη ζωή.



ΥΓ: Ένα ελάχιστο respect στον Σέρτζιο Αραούχο και την κίνηση να αφιερώσει το γκολ που πέτυχε στον αδικοχαμένο Άλκη. Δείχνει αν μη τι άλλο μεγαλείο ψυχής. Για την ψυχή που θα παραδώσει από την άλλη ο Τζαβέλας επαναλαμβάνοντας την τελευταία λέξη που άκουσε ο δολοφονημένος Άλκης πριν η ψυχούλα του αποχωριστεί από το βασανισμένο και σφαγιασμένο του κορμί, ας τον κρίνει ο Θεός. Η ασέβεια απέναντι στον νεκρό Άλκη προφανώς είναι κάτι που έμαθε στα παλιά του λημέρια και δεν καθρεφτίζει την ΑΕΚ και τον Ενωσίτη. Αυτούς τους εξέφρασε ο Αραούχο. Ντροπή και κρίμα…και ας ζήσει με αυτή στην υπόλοιπη ποδοσφαιρική του καριέρα. Διότι η ανθρώπινη «καριέρα» τελείωσε στη λέξη που ξεστόμισε…

ΥΓ 2: Ένα και μόνο ένα σχόλιο για το αγωνιστικό του χθεσινού αγώνα, που μαζί με την θέληση των παικτών του Άρη έκριναν κατά τη γνώμη μου το τελικό αποτέλεσμα. Κατά καιρούς έχουν ακουστεί ουκ ολίγα για τον Άκη Μάντζιο και την προπονητική του επάρκεια. Αναρωτιέμαι πραγματικά τί θα γινόταν στον Άρη αν ο Μάντζιος έκανε όλα όσα απίθανα κάνει στην ΑΕΚ ο Γιαννίκης.